Ζήλεψα...

για μια μικρή αιωνιότητα ζήλεψα, κι ενώ συνήθως θάβω αυτό το συναίσθημα βαθιά μέσα μου αυτή τη φορά ανέβηκε ως το λαρύγγι μου, κόντεψα να το ξεράσω, ακόμα και τη στιγμή που γράφω ζηλεύω...

ζηλεύω τα φαντάσματα που βρίσκονται παντού και πουθενά
ζηλεύω τα όνειρα που γεννιούνται και ζουν μέσα στις ψυχές των άλλων
ζηλεύω αυτούς που δεν έχουν αναστολές

θα 'θελα να ήμουν τα πάντα απλώς για να γνώριζα την αίσθηση...


Fox

Μετά το χωρισμό,

είναι τραγικό και ίσως λίγο αστείο το πόσο εύκολα λες

"θα είμαι εδώ για σένα, πάντα και για ο,τι χρειαστείς"

γνωρίζοντας πως η άλλη πλευρά δεν θα βρει ποτέ το κουράγιο να σου απευθυνθεί...

κι έτσι βρίσκεσαι ήρεμος, χωρίς τύψεις,

έχοντας κάνει την καλή πράξη της ημέρας...

Fox

Λαθος παθος

O ανθρωπος καθοδηγειται απο τα παθη του, με αποτελεσμα να παραβλεπει τη λογικη και να οδηγειται σε συγκρουσεις. Ο καθενας καμαρωνει περισσοτερο για το κακο που εχει προκαλεσει στους αλλους, παρα για το καλο που εχει κανει στον εαυτο του. 

Η λογικη μπορει να μετριασει τα παθη αυτα, αλλα ειναι κατι τοσο δυσκολο, που οποιος πιστευει πως μπορει να το καταφερει, δηλαδη να ζησει συμφωνα με τις επιταγες της λογικης μαλλον "ονειρευεται πως βρισκεται μεσα σε καποιο θεατρικο εργο".

Καθε βραδυ πριν κλεισω τα ματια μου και σε ονειρευτω προσπαθω να κοσκινισω τα αισθηματα μου με τη λογικη. Πολυ φοβαμαι ομως, πως ειναι αδυνατο. Ολα φωναζουν "οχι" κι ομως εγω ειμαι ακομη εδω και κοροιδευω τον εαυτο μου πως ζω αυτο που πραγματικα θελω και μου αξιζει. 

Παντα πιστευα πως δεν μπορω να παθιαστω με κατι. Αλλωστε, αυτο λατρεψα και σε σενα. Την ικανοτητα σου να καταπιανεσαι με καθετι τρελο και να το κανεις παθος σου, να γινεται ενα με την καθημερινοτητα, ενα με το δερμα σου. Τελικα, βρηκα ενα παθος μου. Και αυτο εισαι εσυ. 

Και πολυ φοβαμαι πως σαν παθος, θα σε ακολουθω τυφλα. Μεσα απο συγκρουσεις, μεσα στην καταστροφη. Εισαι το λαθος μου και σε αγαπω γι'αυτο.

Sloppy seconds

Για άλλη μια φορά γράφω, γιατί δεν θέλω να μιλήσω. Οι καβγάδες με τους γονείς μου ακόμη συνεχίζονται, ωστόσο,έχασα καποια κιλά, σταμάτησα το τσιγάρο. Δεν ήταν μία κατάχρηση για μένα, παρά μόνο ένας αντιπερισπασμός. Που καταβρόχθιζε το χαρτζιλίκι μου κάθε εβδομάδα...
Όσο προχωράνε οι λέξεις, όμως, συνειδητοποιώ πως δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα.
Κουράστηκα να κάνω υποχωρήσεις, να βολεύομαι για άλλους.
Παράλληλα, δεν βρίσκω και το κουράγιο να παραδεχτώ στον εαυτό μου τι πραγματικά θέλω.
Και εκεί που βυθίζεσαι με καταθλιπτική μουσική και αρχίζει μια διαδικασία ξεγυμνώματος, το μόνο που σκέφτομαι είναι τα σοκολατένια μελομακάρονα που με περιμένουν στην κουζίνα.
Ποιον κοροιδεύω; Ξέρω τι θέλω, ξέρω τι πρέπει να γίνει. Τόσο αφελής, όμως, που περιμένω πρώτα να πάνε όλα κατά διαόλου και μετά να κλαίγομαι.
Κλασικό...
'Αντε και στο διάολο. Δεν γίνεται να περιμένετε να είμαι πάντα σωστή. Ε ναι, λοιπόν. Το ποστ αυτό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ή περιεχόμενο, δεν είναι ωραίο ούτε καλογραμμένο. Είναι ατσούμπαλο. Σαν εμένα.

Μια Νύχτα στη βρώμικη πόλη

Η υγρασία της πόλης με τρομάζει,
φυσώ τον καπνό,
μένει στάσιμος,
όπως κι η πόλη...

Διαπερνώ τον καπνό,
όμως ειμ' εγκλωβισμένη στην πόλη...

Η Νύχτα κρύβει τη βρωμιά της,
γι' αυτό Την αγαπώ...



Fox

Hοuston εχω προβλημα

Για αλλη μια φορα απεδειξα ποσο αδυναμη ειμαι. Το μονο γιατι που μπορω να δωσω ειναι η "δυναμη της συνηθειας". Η μουσικη στο αυτοκινητο,τα πειραγματα μας,η ζεστασια σου, τα χαδια στο χερι. Ενα μεγαλο κομματι του εαυτου μου δεν μπορει και δεν θελει να αντιστεκεται αλλο. Θελω να κανω αυτο το λαθος και να επιστρεψω σε αυτες μας τις συνηθειες. Ταυτοχρονα,ομως, ετσι οπως κοιταζω γυρω μου και θυμαμαι το προσωπο σου,ετσι συχνα θυμαμαι τον πονο που ενιωσα. 

Μια φιλη ειχε πει πως ο χωρισμος ειναι σαν μια αρρωστια. Μπορει να ειναι γρηγορος,κοφτος και απελευθερωτικος,οπως η ανακοπη. Μπορει,ομως, να ειναι και ψυχοφθορος και επιπονος, οπως ο καρκινος. Και στις δυο περιπτωσεις μπαινει μια τελεια. Παρα το απροσδοκητο τελος μας,εγω ενιωθα πως παλευα με ενα δικο μου καρκινο, μια ψευδαισθηση πονου και συνεχωμενου λαβωματος. Εγινε μια φορα η διαγνωση και ηταν αρκετο. Ησουν σκαρτος στη συμπεριφορα σου και μενοντας διπλα σου,ημουν προορισμενη να βιωνω την προδοσια σου. 

Σημερα ημουν πολυ κοντα στο να υποκυψω και για αλλη μια φορα να παρακουσω την απελπισμενη φωνουλα μεσα μου. Τωρα,πισω στο κρεβατι που περνουσα τις νυχτες μου μισωντας εσενα και τον εαυτο μου που σε αγαπησε, μπορω να ανασανω. 

Δεν υπαρχει γυρισμος... Ο ασθενης πεθανε και απελευθερωθηκε απο το βασανο του. 

Αν λαβει κανεις υποψη του πως καθε κυτταρο του σωματος μας νεκρωνει και αντικατασταται καθε εφτα χρονια,τοτε αναμφιβολα βρισκομαι εδω με τη ζωη καποιου αλλου. Νιωθω αβολα, σαν να ελαβα ενα δωρο που δεν προοριζοταν για μενα. Νεους φιλους, νεες ασχολιες, προσοχη... Δεν μπορω ομως να αγνοησω αυτη την αισθηση. Ειμαι σαν ξενη μεσα στο σωμα μου, σαν επισκεπτης στα δικα μου ονειρα...