Μια από κείνες τις αιώνιες νύχτες που αλώνιζα σε σοκάκια αδιάβατα, κάτι παράξενο συνέβη:
Με μισοτελειωμένο τσιγάρο στο χέρι, σαν το Χάρο τριγυρνούσα στις ερημιές.
Τότε, σε μια γωνία αντίκρισα μάτια λαβωμένα, γεμάτα αίματα να με εκλιπαρούν να τα βοηθήσω.
Ένα μικρο παιδί κειτόταν στην άκρια του δρόμου, βρόμικο και παρατημένο
Κάποιος, φαίνεται, που δε θα το θελε το έδειρε μέχρι θανάτου και το πέταξε εκεί για να μην πεθάνει στα χέρια του, να μην λεκιασει την ηθική του με το αίμα του μικρού!
Πήγα κοντά,
"Μικρούλη ανθρωπάκο, πες μου τι σου συνέβη;"
κι εκείνο πνιγμένο στο αίμα του, αποκρίθηκε
"Εκείνη που με γέννησε, με παράτησε εδώ μονάχο` και άφησε κάμποσους να με χτυπήσουν, κι εκείνη δε σάλεψε, μονάχα λίγο δάκρυσε..."
"Πως σε φωνάζουν μικρούλη;"
Ατάραχη απ' έξω,
κεραυνοβολημένη από μέσα, τον ρώτησα.
"Όνειρο με λένε κυρά..."
~
"Όνειρο...εμπρός λοιπόν, πάμε να βρούμε τη δειλή μητέρα σου."
-----------------------------------------------------------------------------
Γραμμένο νύχτες σκοτεινές, για ν' απαλύνει σκέψεις σκοτεινές τ' Όνειρο...
Αφιερωμένο σ' όλα τα παιδιά που θάβω καθημερινά...
(εγώ, και τόσοι άλλοι)
R.I.P. μέχρι να σας βρει κάποιος Χάρος και να σας επιστρέψει...
