Ολα συμβαινουν για να μας μπερδευουν

Ενας θεωρητικα ψηλος στοχος μπορει να αποτελεσει κινητρο για την απογειωση, οπως επισης μπορει να χρησιμευσει ως δικαιολογια για οσους σερνονται.

Και αυτο τι σημαινει; Πως δεν πρεπει να εχουμε μεγαλους σκοπους; 

Πολλοι υποστηριζουν πως θετουν υψηλους στοχους, πρακτικα απιαστους, πιστευοντας πως εχουν αρκετες δυναμεις για κατι λιγοτερο, με το οποιο και συμβιβαζονται. Γιατι σπανια ο ανθρωπος εχει το σθενος και το πεισμα να αρπαξει αυτο που ονειρευεται. Συχνα τα παραταει λιγο πριν το τελος, ειτε επειδη κουραστηκε ειτε επειδη εχασε το νοημα στην πορεια...

Ξερετε, το κλασικο: " Προσπαθησε να φτασεις στο φεγγαρι και αν δεν τα καταφερεις τουλαχιστον θα πεσεις αναμεσα στα αστερια"

Δεν καταλαβα ομως! Γιατι να συμβιβαζομαστε με κατι λιγοτερο, κατωτερο; Γιατι να μην θελουμε το καλυτερο για τον εαυτο μας; Ολοι νομιζω κρυβουμε λιγο απο αυτον τον εγωισμο μεσα μας.

Και δεν δεχομαι ουτε το: "Μεχρι τωρα τα καταφερνα παντα καλα, δεν δικαιουμαι κ εγω ενα  στραβοπατημα;" Εμ, δεν θα ειναι μονο ενα...

Αλλα ολοι ανθρωποι ειμαστε, εχουμε και ορια!

Ταυτοχρονα ομως, αν δεν εξωθησουμε τον κακομαθημενο εαυτουλη μας σε αυτα τα ορια, πως θα τα μαθουμε; Ισως, σε καποιες περιπτωσεις να ειναι καλο να ξεφυγουμε. Να χαθουμε λιγο, να ζητησουμε βοηθεια. Χαρακτηριζομαστε απο αδυναμια, δεν ειναι κακο να το παραδεχτουμε. Εδω κοτζαμ δωδεκαθεο, ανακατευοταν με τους απλους ανθρωπους μονο και μονο για να δωσουν νοημα στην αιωνιοτητα τους! Μαριονετες μας καταντησαν και εμεις βολευτηκαμε με τα σκηνακια μας...

Οποιος εχει τα κοτσια να αποδεσμευτει απο αυτα τα σκηνια και τα καταφερει, τοτε ειναι ο επαναστατης.

Οποιος συνεχισει να κουναει χερια-ποδια ρυθμικα, ειναι το θυμα της μαζας!

Enough πια!

Θελω να στραβοπατησω.Θελω να φαω τα μουτρα μου.

Ναι ρε μανα, ασε με να κανω κανενα λαθος.Δικα μου θα ειναι, οπως και δικη μου η ζωη. Εσυ ειχες τις ευκαιριες σου.

Πως θα βρω τον τροπο να ξαναπατησω στα ποδια μου, αυτο ειναι αλλο! Τοτε σε παρακαλω να με περιμενεις με την κουτα τα χαρτομαντηλα και το κλασικο επικριτικο βλεμα σου.

Ασε που ακομα ειμαι πολυ μικρη για να καιω το μυαλουδακι μου καθε φορα που ειναι να δοκιμασω κατι καινουριο. Να σκεφτομαι τι συνεπειες θα εχει σε μενα, στους φιλους μου, στην οικογενεια μου, στους καθηγητες μου, στα μαλλια μου, στον φωνακλα γειτονα, τον περιπτερα της γειτονιας και στο κουταβι της θειας μου! Ειμαι ακομα μικρη για να νιωθω καθε φορα τοσο μπερδεμενη, ανικανοποιητη, στενοχωρημενη, ευαλωτη, ασχετη, αγχωμενη, ασημαντη, χαμενη.Σχετικα μικρη, αλλα και παλι!