Όλοι κάποια στιγμή πρέπει να παλέψουμε. Να αντιμετωπίσουμε προβλήματα και καταστάσεις, να
ξεκαθαρίσουμε συναισθήματα και σκέψεις. Να γκρεμίσουμε όνειρα, ή απλώς να
συνειδητοποιήσουμε καταστάσεις.
Εγώ από ότι
φαίνεται, εξακολουθώ να επιλέγω να κρύβομαι...
Δεν με αναγνωρίζω
πια. Δεν ξέρω αν αυτά είναι
λόγια που θα ήθελαν να ακούσουν οι γονείς μου για να νιώσουν ότι ξαναβρήκαν την
κόρη τους, ή οι ανθρωποι που πλήγωσα για να με συγχωρέσουν, ή αν όντως τα
εννοώ...
Φτάνεις σε ένα
σημείο, όπου έχεις απογοητεύσει τους πάντες γύρω σου και ταυτόχρονα όλοι σε
προδίδουν.
Ένας ένας, σιγά
σιγά, ο καθένας με τον τρόπο του. Αναρωτιέμαι πότε φτάνεις στα όρια. Πότε
έρχεται η στιγμή που παραδέχεσαι ότι έχεις απογοητεύσει τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν με αναγνωρίζω
πια...
Και από ότι
φαίνεται, αυτό δεν είναι καλό...