Όλοι κάποια στιγμή πρέπει να παλέψουμε. Να αντιμετωπίσουμε προβλήματα και καταστάσεις, να
ξεκαθαρίσουμε συναισθήματα και σκέψεις. Να γκρεμίσουμε όνειρα, ή απλώς να
συνειδητοποιήσουμε καταστάσεις.
Εγώ από ότι
φαίνεται, εξακολουθώ να επιλέγω να κρύβομαι...
Δεν με αναγνωρίζω
πια. Δεν ξέρω αν αυτά ε ίναι
λόγια που θα ήθελαν να ακούσουν οι γονείς μου για να νιώσουν ότι ξαναβρήκαν την
κόρη τους, ή οι ανθρωποι που πλήγωσα για να με συγχωρέσουν, ή αν όντως τα
εννοώ...
Φτάνεις σε ένα
σημείο, όπου έχεις απογοητεύσει τους πάντες γύρω σου και ταυτόχρονα όλοι σε
προδίδουν.
Ένας ένας, σιγά
σιγά, ο καθένας με τον τρόπο του. Αναρωτιέμαι πότε φτάνεις στα όρια. Πότε
έρχεται η στιγμή που παραδέχεσαι ότι έχεις απογοητεύσει τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν με αναγνωρίζω
πια...
Και από ότι
φαίνεται, αυτό δεν είναι καλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου