Ονομαζω σημαινει οριζω, και οριζω σημαινει αρχιζω να ελεγχω, γιατι δεν μπορει κανεις να ελεγξει κατι που δεν μπορει να ορισει ή να ονομασει.
Οι ανθρωποι αρχιζουν να υπαρχουν οταν αναγνωριζονται με ενα ονομα, γιατι απο νομικης πλευρας κατι που δεν εχει καταγραφει, κυριολεκτικα δεν υπαρχει.
Εχετε αναρωτηθει ποτε ποσο καθοριστικο ειναι το να ονομαζομαστε ετσι ή αλλιως; Ποιο ειναι το φορτιο του να σε λενε Ελπιδα, Ελευθερια, Ειρηνη;
Ποσο ειναι το βαρος οταν φερεις το ονομα καποιου νεκρου παππου ή καποιου συγγενη; Γιατι σου βγαζουν υποκοριστικα, η Μαιρουλα και ο Γιαννακης;
Εχετε σκεφτει ακομα και τη λεξη εκεινη σχετικα με τα πραγματα που ξεφευγουν απο τον ελεγχο μας ή απλα φοβομαστε να τα χαρακτηρισουμε: "Ακατονομαστο". Και την τελειως αλλη ακρη, που δειχνει σαφηνεια: "Να λεμε τα πραγματα με τ' ονομα τους". Ποσο μεγαλη ευθυνη ειναι αραγε αυτη;
Ακομη και ο ιδιος ο Θεος ,αν υπαρχει, ζητησε απο τον ανθρωπο να ονοματισει ολα τα πραγματα και τα ζωα για να μπορεσει να "κυριαρχησει" σε αυτα και σε ολη τη δημιουργια.
Και στην αρχαιοτητα οταν εδινες ονομα σε καποιο δουλο, αυτο δηλωνε την εξουσια σου πανω του.
Αυτο ισχυει και οταν υπαρχει κατι που σε προβληματιζει και δεν μπορεις να το προσδιορισεις. Δεν ξερεις απο που πηγαζει και επομενως δυσκολευεσαι να το αντιμετωπισεις.
Οταν μπορεσει να εκφρασει κανεις με λογια την κατασταση του, οταν δωσει ενα ονομα, εναν ορισμο στο βασανο του, τοτε μονο θα αισθανθει διαυγης. Θα ειναι σε θεση να ορισει η μοιρα του και απο εκει και περα, ισως να μπορουσε να την αλλαξει...
Τοτε θα μπορεσει να "επιβληθει" οπως ο αφεντης στο δουλο του, και να ορισει εκεινος τον εαυτο του και την "πορεια" του.
Και αυτο ισχυει και οταν θες να βαλεις σε σειρα τις σκεψεις ή τα συναισθηματα σου.
Αλλα αυτο ειναι που σε φοβιζει και σε αγχωνει ταυτοχρονα. Ειμαι ερωτευμενος ή απλα περναω καλα; Πως οριζεις την ευτυχια; Πως μετρας τις χαρουμενες στιγμες; Παντα σε συναρτηση με τις δυσαρεστες και την πικρα που σου αφηνουν...
Μην δισταζεις να ονομασεις αυτο που σε τριγυρναει. Οταν το αναγνωρισεις, οικιοποιησου το, φωναξε το δυνατα!! Δεν θα απογοητευτεις, γιατι απλα θα ειναι αληθινο και τοτε μονο θα ειναι ολοκληρωτικα δικο σου...
When you notice a cat in profound meditation
The reason, I tell you, is always the same:
His mind is engaged in a rapt contemplation
Of the thought
Of the thought
Of the thought
Of his name
His ineffable effable effanineffable
Deep and inscrutable singular name
