Τι γινεται ομως οταν παυει να σου προσφερει ασφαλεια? Η' ακομα χειροτερα οταν συνειδητοποιεις πως αδυνατει να σου την προσφερει εξ αρχης?
Ολοι αναζηταμε καποια σιγουρια.Το μικρο παιδι στην αγκαλια της μητερας του, το κοριτσοπουλο στην αγκαλια του τριτου γκομενου για αυτο το μηνα, ο ανισορροπος νεος στα ντρογκια, ο αποτυχημενος στα ξυδια κ.ο.κ...
Δυστυχως οι περισσοτερες απο αυτες τις διεξοδους ειναι πλαστες...Ενας ψευτικος "τοιχος", ο οποιος με την πρωτη αποπειρα σου να στηριχτεις πανω του, καταρρει!
Αναζητουμε τοσο απεγνωσμενα ενα καταφυγιο και ειμαστε διατεθημενοι να "λατρεψουμε" αυτον που θα μας το προσφερει... Γιατι απλα ειμαστε αδυναμοι και αφελεις να το αναζητησουμε στον ιδιο μας τον εαυτο. Δεν μας κατηγορω παντως, η χειροτερη προδοσια αυτη θα ηταν. Οποτε καλυτερα να σε απογοητευσει καποιος τριτος, παρα εσυ κ ο ιδιος σου εαυτος.
Ειμαι προθυμη να τα δωσω ολα και το ξερεις. Χωρις ανταλλαγμα... Θελω ομως μοναχα να ειμαι σιγουρη.Σιγουρη οτι μπορω να σου εχω εμπιστοσυνη [οση γινεται, γιατι πλακα πλακα εχουμε γεμισει ραγισμενους καθρεφτες...]. Εμπιστοσυνη οτι θα ειμαστε αληθινοι. Τα ψεμματα παντα καταρρεουν, αργα ή γρηγορα... Μου ειναι δυσκολο να αφεθω, γι' αυτο σε παρακαλω δωσε μου αυτη τη σιγουρια. Τη σταθεροτητα, την ισορροπια...
Οδηγεισαι στο να αγαπησεις την εξαρτηση σου...Τι κανεις ομως οταν εκεινη τελειωσει? Οταν χαθει...
Ψαχνεις για κατι καινουριο και κατα πασα πιθανοτητα πιο σκληρο, πιο δυνατο, πιο επικινδυνο. Τελικα ομως, μονο ασφαλεια δεν θα σου δωσει. Απλα καταστρεφεσαι και το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να καθισεις και να παρακολουθεις...
Μια η αλλη ειναι, σκατα και παλι σκατα!
