Nεοι χωρις ονειρα

Η ελπιδα μιας κοινωνιας αρχιζει και πεθαινει στα χερια των νεων. Αυτο που χαρακτηριζει τους νεους του σημερα ειναι απουσια οραματος και η απουσια ονειρων. Και με την λεξη ονειρα δεν εννοω " αα οταν μεγαλωσω θελω να κανω πολλα ταξιδια" αλλα την επιθυμια καποιου να συμβαλλει στην βελτιωσει αυτου το κοσμου. Να αγωνιστει. Αντιθετα ομως αυτο που τους απασχολει ειναι η απεργια ή καταλιψη που ειχε ως αποτελεσμα την καθυστερηση του πτυχιου τους. Ουτε θα επρεπε να χαιρονται ουτε να λυπουνται. Αλλα πρεπει να σκεφτονται οτι καποιος τουλαχιστον αγωνιζεται για τα δικαιωματα τους. Οτι καποιος με το μηνιατικο που παιρνει δεν μπορει να θρεψει την οικογενεια του και βγηκε στους δρομους για να κερδισει ξανα το δικαιωμα μιας αξιοπρεπους ζωης . Κανενας ομως νεος δεν σκεφτεται πως καποια στιγμη μπορει να βρεθουν αυτοι σε αυτη την κατασταση Οι περισσοτεροι απο αυτους αδιαφορουν θεωρωντας πως αυτο αποτελει μια συγκεκριμενη αποψη. Και ομως αυτο δεν ειναι αποψη αλλα βολεμα. Το ευχαριστο ομως ειναι οτι τουλαχιστον υπαρχουν καποια ατομα τα οποια αντιτιθονται σε αυτη την νοσυρη κατασταση. Ατομα με οραμα για αυτον τον πλανητη χωρις να αποσκουν στο βολεμα του εαυτουλι τους.

She had it coming...

-Με απογοητευσες! Δεν το περιμενα αυτο απο σενα...Δεν εισαι αυτη που ηξερα! Δεν αναγνωριζω πια την ιδια μου την κορη!!

Πηρα μια βαθια ανασα.

-Σε απογοητευσα; Απο που κι ως που; Επειδη δεν εκανα αυτο που ηθελες, αυτο που περιμενες απο μενα; Μανα, δεν ειμαι εσυ! Δεν μπορω μια ζωη να κανω αυτο που θες, αυτο που δεν μπορεσες να κανεις εσυ ή αυτο που θεωρεις εσυ οτι πρεπει. Αλλα δυστυχως δεν εχω αλλη επιλογη.Γιατι ακομα σε εχω αναγκη. Πρεπει να "υπακοουω" σε καθε τρελα σου, να προσπαθω να ικανοποιησω καθε βιτσιο σου και απαιτηση σου και να διατηρω την εικονα της τελειας κορης στα ματια σου. Ποτε δεν με πλησιασες να με ρωτησεις πραγματικα τι μου συμβαινει ή τι με απασχολει αυτο τον καιρο! Το μονο που σε νοιαζει ειναι ο κωλο-βαθμος στα αρχαια κατευθυνσης και αν καποιος πηρε μεγαλυτερο βαθμο στην εκθεση απο μενα.Και αυτο οχι γιατι δεν νοιαζεσαι για μενα πραγματικα...

Μην απαντησεις ασε με να τελειωσω!

Δεν ειπα οτι δεν με αγαπας.Απλα για σενα τωρα ειμαι απλα μια μαθητρια.Ενα ρομποτ αποστηθισης και μοτερακι εκθεσεων και εργασιων. Σου ξεφευγει οτι αυτο που ειμαι επισης ειναι μια εφηβη ετοιμη να εκραγει γιατι ολοι ζητανε πολλα απο αυτη. Παλαιοτερα με αντιμετωπιζες ως ενα υπευθυνο παιδι, αρκετα πιο ωριμο για την ηλικια του που μπορουσες να καθησεις και να συζητησεις μαζι του σοβαρα γιατι ειχε ξεπερασει το σταδιο barbie-φορεματακια. Τωρα, αδυνατεις να μου αναγνωρισεις πως με απασχολουν και αλλα ζητηματα περα απο τις ανασφαλειες του Πλατωνα και του Σωκρατη...

Δεν μπορω να πω τιποτα περισσοτερο, γιατι οπως λες και εσυ βλεπω πως "απο το ενα αυτι μπαινει απο το αλλο βγαινει".Εσυ θα συνεχισεις να εισαι η αυστηρη, παραλογη, πιεστικη και υστερικη μαμα μου και εγω η ανησυχη εφηβη που προσπαθει να σπασει απο το καλουπι σου! Γι αυτο εχω να σου πω κατι τελευταιο. Λιγο ακομα, οχι πολυ, λιγο ακομα.Μεχρι να τελειωσω το σχολειο και μπορεσω να φυγω.Μεχρι τοτε θα μπορεις να με ελεγχεις.Μεχρι τοτε θα μπορεις να μου "φυτευεις" τα δικα σου Θελω και Πρεπει.

Λιγο ακομα...

[Αυτο θα επρεπε να ειχα απαντησει]

-Συγνωμη μαμα...

[Αυτο που τελικα απαντησα...]

Οχι γιατι ντρεπομουν, οχι γιατι φοβηθηκα.Απλα ηταν ανωφελο...

Σε απογοητευσα, ε? 

Πιο σκληρα λογια αλλη φορα.Μπορεις...

Όταν οι σταγόνες του ωκεανού σου φαίνονται μοναδικές...!

Είναι τόσες οι φορές που στη ζωή μας νιώθουμε ξεχωριστοί...νιώθουμε συναισθήματα χαράς και θλίψης που είναι αδύνατο να περιγραφούν με λόγια...πάντα πιστεύουμε ότι μόνο εμείς τα έχουμε ζήσει...μόνο εμείς έχουμε καταφέρει να τα γευτούμε στο έπακρο...μόνο εμείς έχουμε το προνόμιο τους...συνήθως η αίσθηση αυτή έρχεται με την υποψία ότι μόνο εμείς υπάρχουμε εδώ τριγύρω...όσο κι αν καθημερινά μιλάμε σε φίλους, οικογένεια  γνωστούς, συντρόφους, ποτέ δεν τους ακούμε..κανείς δεν νοιάζεται για τη ζωή του άλλου όταν δεν τη βλέπει να εκτυλίσσεται μπροστά του...σπάνια αναρωτιόμαστε τι έκανε ο άλλος όταν επέστρεψε σπίτι του μετά την κοινή έξοδο μας...πως ένιωσε...αν του άρεσε...τίποτα...τίποτα άλλο παραμόνο εγωισμός...τι κάνω  ε γ ώ  τώρα...τι σκέφτομαι  ε γ ώ  τώρα...κι είναι μόνο εκείνες οι μικρές στιγμές που μας αρέσει να ξεχνάμε, όταν περιγράφουμε ενθουσιασμένοι το πως αντιδράσαμε σε μια κατάσταση το πως αισθανθήκαμε και ακούμε τον άλλο να μας λέει: "Ναι σε καταλαβαίνω, είχα νιώσει και εγώ έτσι όταν..." και έρχεται η δική του σειρά να αραδιάσει μαλακίες...μόνο τότε θυμόμαστε ότι συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους...διαφορετικά τους βλέπουμε ως κινούμενα αυτιά που πασχίζουν να ακούσουν ένα από τα μοναδικά τιποτένια κατορθώματά μας...

Ξύπνα είσαι άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων...και όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να πονέσουν, να αγαπήσουν, να κλάψουν, να ουρλιάξουν, να γελάσουν, να ερωτευτούν, να ζήσουν όπως εσύ...

μικρή μοναδική σταγόνα...

by fox...

Εθισμος

-Μου τελειωσε ο καπνος χθες.
-....
-Ναι, δεν ημουν πολυ καλα.Ισως το παραεκανα...
-Εγω σπανια εχω ορεξη πια. Κυριως οταν ειμαστε εξω, λογω παρεας.
-Απλα βρηκα και ευκαιρια.
-Ναι αλλα μπορεις να το ελεγξεις.ετσι?
-Φυσικα.Δεν ειναι οτι το εχω αναγκη.Απλα δεν θελω να το σταματησω.
-Ισως αυτο να ειναι τελικα ο εθισμος.Μπορεις, αλλα δεν θελεις να το κοψεις.
-...
-...
-Τρομακτικο...



Μπορεις, αλλα δεν θελεις...

As long as it's not about love...

Lay beside me now
Tell me lies, sweet lies
As long as it's not about love...

Α ρε Dio, Θεε!

Το δεχομαι.
Ολοι θελουμε να φαμε κατι, ακομα κ αν δεν πειναμε.
Ολοι φωναζουμε χωρις νευρα, κλαιμε χωρις λογο.
Ολοι καποια στιγμη χρειαζομαστε να ακουσουμε κατι, εστω κ αν δεν ειναι αληθεια.

Μπορω να ακουσω κ να καταλαβω ο,τι εχεις να μου πεις.Θα προσπαθησω ακομα κ αν ειναι δυσκολο, περα απο τη λογικη ή τα ορια μου. 

Πες μου ο,τι θες, οσα ψεμματα, "χαιδεψε μου τα αυτια", πετα μου αυτα που πιστευεις οτι θελω να ακουσω. Ολοι ετσι κανουν.Μην πιανεις ομως μεγαλες κουβεντες στο στομα σου αν δεν τις εννοεις... Οταν τις παιρνεις πισω πονανε περισσοτερο.

Πες μου ο,τι θες.Τελικα εχουν δικιο.Οι πραξεις μετρανε...

Ο μυθος του βοσκου Γυγη

Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα. Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ’ τα πόδια του. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο. Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες. Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δακτυλίδι. Ο Γύγης το πήρε και ανέβηκε πάλι στην επιφάνεια. Κάποια μέρα διαπίστωσε ότι το πολύτιμο εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσωτερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά. Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο. Μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται. Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα. Και πραγματικά έτσι έγινε. Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια 

θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρά - συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση -τη δόξα και τον πλούτο.

(Μηπως σας θυμιζει κατι ; ) 

Ολα συμβαινουν για να μας μπερδευουν

Ενας θεωρητικα ψηλος στοχος μπορει να αποτελεσει κινητρο για την απογειωση, οπως επισης μπορει να χρησιμευσει ως δικαιολογια για οσους σερνονται.

Και αυτο τι σημαινει; Πως δεν πρεπει να εχουμε μεγαλους σκοπους; 

Πολλοι υποστηριζουν πως θετουν υψηλους στοχους, πρακτικα απιαστους, πιστευοντας πως εχουν αρκετες δυναμεις για κατι λιγοτερο, με το οποιο και συμβιβαζονται. Γιατι σπανια ο ανθρωπος εχει το σθενος και το πεισμα να αρπαξει αυτο που ονειρευεται. Συχνα τα παραταει λιγο πριν το τελος, ειτε επειδη κουραστηκε ειτε επειδη εχασε το νοημα στην πορεια...

Ξερετε, το κλασικο: " Προσπαθησε να φτασεις στο φεγγαρι και αν δεν τα καταφερεις τουλαχιστον θα πεσεις αναμεσα στα αστερια"

Δεν καταλαβα ομως! Γιατι να συμβιβαζομαστε με κατι λιγοτερο, κατωτερο; Γιατι να μην θελουμε το καλυτερο για τον εαυτο μας; Ολοι νομιζω κρυβουμε λιγο απο αυτον τον εγωισμο μεσα μας.

Και δεν δεχομαι ουτε το: "Μεχρι τωρα τα καταφερνα παντα καλα, δεν δικαιουμαι κ εγω ενα  στραβοπατημα;" Εμ, δεν θα ειναι μονο ενα...

Αλλα ολοι ανθρωποι ειμαστε, εχουμε και ορια!

Ταυτοχρονα ομως, αν δεν εξωθησουμε τον κακομαθημενο εαυτουλη μας σε αυτα τα ορια, πως θα τα μαθουμε; Ισως, σε καποιες περιπτωσεις να ειναι καλο να ξεφυγουμε. Να χαθουμε λιγο, να ζητησουμε βοηθεια. Χαρακτηριζομαστε απο αδυναμια, δεν ειναι κακο να το παραδεχτουμε. Εδω κοτζαμ δωδεκαθεο, ανακατευοταν με τους απλους ανθρωπους μονο και μονο για να δωσουν νοημα στην αιωνιοτητα τους! Μαριονετες μας καταντησαν και εμεις βολευτηκαμε με τα σκηνακια μας...

Οποιος εχει τα κοτσια να αποδεσμευτει απο αυτα τα σκηνια και τα καταφερει, τοτε ειναι ο επαναστατης.

Οποιος συνεχισει να κουναει χερια-ποδια ρυθμικα, ειναι το θυμα της μαζας!

Enough πια!

Θελω να στραβοπατησω.Θελω να φαω τα μουτρα μου.

Ναι ρε μανα, ασε με να κανω κανενα λαθος.Δικα μου θα ειναι, οπως και δικη μου η ζωη. Εσυ ειχες τις ευκαιριες σου.

Πως θα βρω τον τροπο να ξαναπατησω στα ποδια μου, αυτο ειναι αλλο! Τοτε σε παρακαλω να με περιμενεις με την κουτα τα χαρτομαντηλα και το κλασικο επικριτικο βλεμα σου.

Ασε που ακομα ειμαι πολυ μικρη για να καιω το μυαλουδακι μου καθε φορα που ειναι να δοκιμασω κατι καινουριο. Να σκεφτομαι τι συνεπειες θα εχει σε μενα, στους φιλους μου, στην οικογενεια μου, στους καθηγητες μου, στα μαλλια μου, στον φωνακλα γειτονα, τον περιπτερα της γειτονιας και στο κουταβι της θειας μου! Ειμαι ακομα μικρη για να νιωθω καθε φορα τοσο μπερδεμενη, ανικανοποιητη, στενοχωρημενη, ευαλωτη, ασχετη, αγχωμενη, ασημαντη, χαμενη.Σχετικα μικρη, αλλα και παλι! 

Σκυλισια Ζωη

Λενε πως το σκυλι που γαβγιζει παρα πολυ ειναι αυτο με την λιγοτερη αθτοπεποιθηση , γεματο ανασφαλιες ...

Ισως αυτο να συμβαινει και στους ανθρωπους; Ολοι αυτοι που μας εντυπωσιαζουν με το λεγειν τους , την αυτοπεποιθηση τους , την ακαταπαυστη ομολια , το γεγονος οτι θελουν η τελευταια κουβεντα να βγαινει ΠΑΝΤΑ απο το δικο τους στωμα ... ισως ,τελικα,  ειναι αυτοι που προσπαθουν να κρυψουν απο τον κοσμο τα ελλαττωματα τους , ατομα ανασφαλη και με φοβιες...Ισως ;

Οχι ισως , σιγουρα 

Στην επιθυμια τους για ασφαλεια οι ανθρωποι αγαπανε την εξαρτηση τους

Τι γινεται ομως οταν παυει να σου προσφερει ασφαλεια? Η' ακομα χειροτερα οταν συνειδητοποιεις πως αδυνατει να σου την προσφερει εξ αρχης? 

Ολοι αναζηταμε καποια σιγουρια.Το μικρο παιδι στην αγκαλια της μητερας του, το κοριτσοπουλο στην αγκαλια του τριτου γκομενου για αυτο το μηνα, ο ανισορροπος νεος στα ντρογκια, ο αποτυχημενος στα ξυδια κ.ο.κ...

Δυστυχως οι περισσοτερες απο αυτες τις διεξοδους ειναι πλαστες...Ενας ψευτικος "τοιχος", ο οποιος με την πρωτη αποπειρα σου να στηριχτεις πανω του, καταρρει!

Αναζητουμε τοσο απεγνωσμενα ενα καταφυγιο και ειμαστε διατεθημενοι να "λατρεψουμε" αυτον που θα μας το προσφερει... Γιατι απλα ειμαστε αδυναμοι και αφελεις να το αναζητησουμε στον ιδιο μας τον εαυτο. Δεν μας κατηγορω παντως, η χειροτερη προδοσια αυτη θα ηταν. Οποτε καλυτερα να σε απογοητευσει καποιος τριτος, παρα εσυ κ ο ιδιος σου εαυτος.

Ειμαι προθυμη να τα δωσω ολα και το ξερεις. Χωρις ανταλλαγμα... Θελω ομως μοναχα να ειμαι σιγουρη.Σιγουρη οτι μπορω να σου εχω εμπιστοσυνη [οση γινεται, γιατι πλακα πλακα εχουμε γεμισει ραγισμενους καθρεφτες...]. Εμπιστοσυνη οτι θα ειμαστε αληθινοι. Τα ψεμματα παντα καταρρεουν, αργα ή γρηγορα... Μου ειναι δυσκολο να αφεθω, γι' αυτο σε παρακαλω δωσε μου αυτη τη σιγουρια. Τη σταθεροτητα, την ισορροπια...

Οδηγεισαι στο να αγαπησεις την εξαρτηση σου...Τι κανεις ομως οταν εκεινη τελειωσει? Οταν χαθει...

Ψαχνεις για κατι καινουριο και κατα πασα πιθανοτητα πιο σκληρο, πιο δυνατο, πιο επικινδυνο. Τελικα ομως, μονο ασφαλεια δεν θα σου δωσει. Απλα καταστρεφεσαι και το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να καθισεις και να παρακολουθεις...

Μια η αλλη ειναι, σκατα και παλι σκατα!

Ειναι απιστευτο το πως καποιοι ανθρωποι παντα σκεφτονται πρωτα τους αλλους και τον εαυτο τους τελευταιο, ενω οταν προκειται για το ποιος φταιει, ο εαυτος τους ερχεται παντα πρωτος στη λιστα...

Αλλα μετα θα μου πειτε, υπαρχουν ακομα τετοιοι ανθρωποι...?

Σκεψου οτι...

Αν αγανακτεις με το πατημα των σταφυλιων, η αγανακτηση σου σταζει δηλητηριο στο κρασι.

Πουτανες αισθησεις

Καποιος πιστευει απο αναγκη, απο αδυναμια. Ετσι δημιουργηθηκαν και οι αισθησεις ανα τον κοσμο. Τελευταια ομως εχουν ξεπηδησει καποια "μυαλα" που τεινουν να αμφισβητουν τα παντα. Δεν δεχονται κανενα Θεο, ή εστω θεοτητα. Καμια υπερτατη δυναμη. Γιατι χρειαζονται αποδειξεις. Ισχυριζονται πως γι' αυτο εχουν τις αισθησεις τους. Μονο οταν δουν, ακουσουν, αγγιξουν κατι μπορουν να βεβαιωθουν για την υπαρξη του.

Εχεις ανθρωπους γυρω σου. Τους βλεπεις, τους ακους, τους αγγιζεις. Επαγωγικα, πιστευεις σε αυτους. Στηριζεις τις ελπιδες, τις δυναμεις και τα ονειρα σου σε αυτους. Θεωρεις πως υπαρχεις μεσα απο αυτους, οτι χωρις αυτους δεν στεκεις ορθιος, οπως εδω και χιλιαδες χρονια επικαλουνται οι πιστοι καθε θρησκειας. Τους επικαλεισαι για βοηθεια, και αποζητας την προσοχη σου με δωροδοκιες, με "θυσιες". Τους ανυψωνεις, τους τιμας, τους αγαπας. Και οταν τους χρειαστεις, δεν ειναι πουθενα! Δεν απαντουν στις "προσευχες" σου, στο καλεσμα σου.

Ολοι μπορουν να σε προδωσουν.

Και τι καταλαβες που πιστευεις περισσοτερο στους ανθρωπους παρα σε καποιον Θεο?
Η ιδια απατη ειναι και οι δυο...

Forever is a long time they say

I'll meet you there...

Αλλαγες !

Τελικα οι ανθρωποι αλλαζουν ; 'Η μηπως απλα εμεις του βλεπουμε διαφορετικα ; Γιατι τους βλεπουμε διαφορετικα ; Μηπως επειδη ειχαμε μια λανθασμενη εικονα στο μυαλο μας για αυτους , με αποτελεσμα οταν εκεινοι εκαναν κατι το οποιο δεν πληρουσε τις προυποθεσεις της "εικονα" μας να πιστευουμε πως "αλλαξαν"... Απο τη μια πιστευω πως οι ανθρωποι αλλαζουν , μεταβαλλονται , εξελισσονται ... Αλλα απο την αλλη ... μηπως ολα αυτα τα καινουρια χαρακτηριστικα που παρατηρουμε οχι μονο στους αλλους , αλλα και στον ιδιο μας τον εαυτο αποτελουν τελικα κρυμενα στοιχεια της πορσωπικοτητας μας , τα οποια ξεδιπλωνονται σιγα-σιγα με την παροδο του χρονου και τις καταλληλες συνθηκες...; 'Η μηπως οι συνθηκες ειναι αυτες που μας οδηγουν στην εσωτερικα μας αλλαγη ; Αλλα και παλι οπως και να 'χει ... τα καινουρια αυτα στοιχεια αλλαγη δεν αποτελουν ; Χμμμ food for thought !! 

Χάνω...

Ποιός είναι ο ορισμός της απώλειας;

χάνω ένα παιχνίδι,

χάνω μια στιγμή,

χάνω έναν άνθρωπο...

Είναι πολλές οι φορές που ακούω άλλους να λένε "Δεν εχω τίποτα να χάσω",

κι όμως έχεις κάτι να χάσεις. Ο άνθρωπος είναι αρκετά εγωιστικό ον ώστε να έχει φροντίσει πάντα να έχει κάτι για τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν πάντα μπορείς να χάσεις...

να χάσεις χρόνο,

να χάσεις αναμνήσεις,

να χασεις Εσένα...

Κάπως έτσι χάθηκαν μερικοί...   R.I.P.

Fox

πιο cheesy πεθαινεις

Η χειροτερη απο τις αντιληψεις που εμαθαν και μετεφεραν οι γονεις στα παιδια τους ειναι πως υποτιθεται οτι βρισκομαστε στην αναζητηση του αλλου μας μισου. Γιατι να μην προσπαθησουμε να βρουμε καποιον ολοκληρο αντι να συμβιβαστουμε με καποιον μισο;

Οταν χρειαζομαι τον αλλον για να ζησω, η σχεση μετατρεπεται σε εξαρτηση. Και υπο εξαρτηση, επιλογες δεν μπορουν να γινουν.

Και χωρις επιλογη δεν υπαρχει ελευθερια.

Και χωρις ελευθερια δεν υπαρχει αληθινο συναισθημα.


"Κι εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα..."
Ας ξυπνησουμε τους κοιμισμενους!

Ας χορεψουμε τανγκο, ζωη μου.

Αν θελεις να της πεις κατι, πρωτα πρεπει να ερθετε σε επαφη.να της τραβηξεις την προσοχη. Αλλιως, κανεις εισβολη, την ξαφνιαζεις και μεσα σ' αυτην την αβεβαιοτητα δεν προκειται να σε καταλαβει. Ασ μεταφερουμε ολο αυτο το χορο. Κοιτα! Πρωτα ψαχνεις το ποδι της,  τη σταματας, και μετα κανεις την κινηση. Αν δεν ερθεις σε επαφη μαζι της, θα της ειναι δυσκολο να μαντεψει τι θελεις να της μεταδωσεις. Οπως οταν θελεις να της μιλησεις πρωτα της φωναζεις, κι οταν δεις πως σε ακουει, μιλας. Κι εσυ εχε στο νου σου πως οταν σε καλει θα πρεπει να σταματας και να τον ακους. Αλλιως, θα σου φωναζει. Κι αν προκειται για χορο, θα σε χτυπησει. Σας το δειχνω.Κανω την κινηση και περιμενω να μου απαντησει. Μην ξεχνατε: στο χορο κανετε διαλογο.ποτε δεν επιβαλλεστε. Ο ενας μιλαει κι ο αλλος, αφου ακουσει, απανταει. Προσοχη: μονο αφου ακουσει. Γιατι στο τανγκο, οπως και στη ζωη, αν δεν μπω στον κοπο να ακουσω, τοτε θα υποθεσω πως ξερω τι θα μου πουν και δεν θα απαντησω ποτε. Ετσι, ο αληθινος διαλογος παυει να υπαρχει και μετατρεπεται σε μονολογο. Αυτο ειναι που κανετε εσεις, και αυτο δεν ειναι τανκγο, δηλαδη χορος για δυο στον οποιο ο καθενας αυτοσχεδιαζει συμφωνα με την κινηση του αλλου.


με αφορμη κατι σκεψεις του Χορχε Μπουκαι 

Εισαι νεκρος επειδη σου λειπει η επιθυμια.
Σου λειπει η επιθυμια επειδη νομιζεις οτι την εχεις.
Νομιζεις οτι την εχεις επειδη δεν προσπαθεις να δωσεις.
Προσπαθωντας ομως να δωσεις, βλεπεις οτι δεν εχεις τιποτα.
Βλεποντας οτι δεν εχεις τιποτα, προσπαθεις να δωσεις τον εαυτο σου.
Προσπαθωντας να δωσεις τον εαυτο σου, βλεπεις οτι δεν εισαι τιποτα.
Βλεποντας οτι δεν εισαι τιποτα, επιθυμεις να γινεις.
Επιθυμωντας να γινεις, αρχιζεις να ζεις.

Ο θυμωμενος ξαναθυμωνει με τον εαυτο του οταν ηρεμησει.

...and eventually here is my first publication...all this feeling of showing in public emotions thoughts and beliefs always scared the hell out of me....now i sit here in front of everything trying to figure out why...why? why do we feel the need to be heard...to be considered...even to be loved...?
Answer:
"Fear...a feeling of agitation and anxiety caused by the presence of immense danger, a reason for dread or apprehension...being alive is the greatest fear." The greatest fear a man can experience is the fear of death...when alive we all know that we'll die one day...so in the end: being alive is the greatest fear...


So my next question is...how? how one can actually fly above death...?
Answer:
Art...art is every spiritual or physical achievement a man has fulfilled in order to be remembered through time...this results to all of us trying to create history...trying to leave something behind...trying to prove that we were once here...


 ...on behalf of all the three of us, here is what we have to offer...
 

Fox...

Ο κουφος παντα νομιζει οτι οσoι χορευουν ειναι τρελοι.Γνωριζει μονο τη δικη του πραγματικοτητα, οτι η ζωη δεν συνοδευεται απο μουσικη και ετσι αρνειται, ή απλα δεν ειναι σε θεση να καταλαβει τον τροπο υπαρξης των αλλων. Δινει μια εξηγηση, τη δικη του, την απολυτη και φαινεται ικανοποιημενος απο αυτη.Γιατι αυτη μονο ξερει, αυτη αντεχει, αυτη κατανοει. 

Αν δεν φοβοταν να ερθει σε επαφη με κατι διαφορετικο και ξενο σε αυτον, τοτε ισως να "εβλεπε" πως υπαρχει νοημα πισω απο καθε φιγουρα, καθε κινηση των "τρελων"...

God is love but Satan does that thing with his tongue that you love.

The naming of cats

Ονομαζω σημαινει οριζω, και οριζω σημαινει αρχιζω να ελεγχω, γιατι δεν μπορει κανεις να ελεγξει κατι που δεν μπορει να ορισει ή να ονομασει.

Οι ανθρωποι αρχιζουν να υπαρχουν οταν αναγνωριζονται με ενα ονομα, γιατι απο νομικης πλευρας κατι που δεν εχει καταγραφει, κυριολεκτικα δεν υπαρχει.

Εχετε αναρωτηθει ποτε ποσο καθοριστικο ειναι το να ονομαζομαστε ετσι ή αλλιως; Ποιο ειναι το φορτιο  του να σε λενε Ελπιδα, Ελευθερια, Ειρηνη;
Ποσο ειναι το βαρος οταν φερεις το ονομα καποιου νεκρου παππου ή καποιου συγγενη; Γιατι σου βγαζουν υποκοριστικα, η Μαιρουλα και ο Γιαννακης;
Εχετε σκεφτει ακομα και τη λεξη εκεινη σχετικα με τα πραγματα που ξεφευγουν απο τον ελεγχο μας ή απλα φοβομαστε να τα χαρακτηρισουμε: "Ακατονομαστο". Και την τελειως αλλη ακρη, που δειχνει σαφηνεια: "Να λεμε τα πραγματα με τ' ονομα τους". Ποσο μεγαλη ευθυνη ειναι αραγε αυτη;

Ακομη και ο ιδιος ο Θεος ,αν υπαρχει, ζητησε απο τον ανθρωπο να ονοματισει ολα τα πραγματα και τα ζωα για να μπορεσει να "κυριαρχησει" σε αυτα και σε ολη τη δημιουργια.
Και στην αρχαιοτητα οταν εδινες ονομα σε καποιο δουλο, αυτο δηλωνε την εξουσια σου πανω του.

Αυτο ισχυει και οταν υπαρχει κατι που σε προβληματιζει και δεν μπορεις να το προσδιορισεις. Δεν ξερεις απο που πηγαζει και επομενως δυσκολευεσαι να το αντιμετωπισεις.
Οταν μπορεσει να εκφρασει κανεις με λογια την κατασταση του, οταν δωσει ενα ονομα, εναν ορισμο στο βασανο του, τοτε μονο θα αισθανθει διαυγης. Θα ειναι σε θεση να ορισει η μοιρα του και απο εκει και περα, ισως να μπορουσε να την αλλαξει...
Τοτε θα μπορεσει να "επιβληθει" οπως ο αφεντης στο δουλο του, και να ορισει εκεινος τον εαυτο του και την "πορεια" του.

Και αυτο ισχυει και οταν θες να βαλεις σε σειρα τις σκεψεις ή τα συναισθηματα σου.
Αλλα αυτο ειναι που σε φοβιζει και σε αγχωνει ταυτοχρονα. Ειμαι ερωτευμενος ή απλα περναω καλα; Πως οριζεις την ευτυχια; Πως μετρας τις χαρουμενες στιγμες; Παντα σε συναρτηση με τις δυσαρεστες και την πικρα που σου αφηνουν...

Μην δισταζεις να ονομασεις αυτο που σε τριγυρναει. Οταν το αναγνωρισεις, οικιοποιησου το, φωναξε το δυνατα!! Δεν θα απογοητευτεις, γιατι απλα θα ειναι αληθινο και τοτε μονο θα ειναι ολοκληρωτικα δικο σου...

When you notice a cat in profound meditation
The reason, I tell you, is always the same:
His mind is engaged in a rapt contemplation
Of the thought
Of the thought
Of the thought
Of his name

His ineffable effable effanineffable
Deep and inscrutable singular name

when you stare long into the abyss...

Η ζωη ειναι ενα πραγματικο σκοταδι αν δεν υπαρχει παθος. 


Τιποτα δεν ειναι πιο επιπολαιο απο την καρδια ενος ανθρωπου. ξανα και ξανα πεφτει στις ιδιες παγιδες, κανει τα ιδια λαθη. παρασυρεται ευκολα.ενα σ'αγαπω τις λυνει τα ποδια, ενω παραλληλα καμια απογοητευση δεν αναχαιτιζει την πορεια της. οχι, θα κυνηγησει παλι απελπισμενα νεες περιπετειες, νεες εμπειριες. να ξαναγεμισει ελπιδα, θαρρος, επιθυμια, παθος...

Η ζωη ειναι ενα πραγματικο σκοταδι αν δεν υπαρχει παθος. 

Κοιτας γυρω σου και συνειδητοποιεις πως στην πραγματικοτητα εισαι μονος. οσα πραγματα και να σε περιβαλλουν, οσα προσωπα και σχεσεις να σε πλησιαζουν, εισαι μονος.

τι γινεται ομως,για τις στιγμες που πρεπει να αντιμετωπισεις τον εαυτο σου; και τοτε εισαι μονος σου απεναντι του. κανενας αλλος δεν μπορει να ερμηνευσει και να κατανοησει τις σκεψεις και τους διαπληκτισμους σας. για την ακριβεια, κανενας δεν θελει και ουτε προκειται να προσπαθησει. γιατι ο καθενας θα κοιταξει τον εαυτο του [θα κοιταξει την προσωπικη του μαχη]

Η ζωη ειναι ενα πραγματικο σκοταδι αν δεν υπαρχει παθος. 

Ετσι, λοιπον, απομακρυνεσαι τελικα απο τους παντες και τα παντα. και δεν ειναι παντα απο επιλογη σου... χανεσαι, κλεινεσαι στον εαυτο σου. δεν αργει, σε λιγο θα αρχησεις απλα να παρατηρεις.ολα θα περνανε αστραπιαια απο μπροστα σου και εσυ δεν θα συμμετεχεις. θα καθεσαι και θα παρακολουθεις ολοι να προχωρουν και εσυ να μενεις στασιμος.σαν ενας οπαδος σε ενα κακογουστο παιχνιδι. πονας γι'αυτο, αλλα ταυτοχρονα δεν μπορεις να σταματησεις να βλεπεις...

Η ζωη ειναι ενα πραγματικο σκοταδι αν δεν υπαρχει παθος. 

Και οταν απομακρυνεσαι, αρχιζεις να πιστευεις σε μια ψευδαισθηση. οτι μπορεις να τα καταφερεις και μονος.οτι μπορεις να το αντεξεις. 

και που ειναι το παθος;

μπορει καποιος να μην θελει να αγαπησει, να επιλεξει να μην δενεται με αλλους ανθρωπους. επειδη ειναι εγωιστης, επειδη φοβαται μην προδωθει ή πληγωθει; ουτε ο ιδιος ξερει! 

αλλα πως ζεις αν δεν επιθυμεις κατι με καθε κυτταρο του σωματος σου; αν δεν νιωθεις κατι, οτιδηποτε, τοσο εντονα που να θες να το φωναξεις δυνατα μεχρι να αδειασει ο αερας απο τα πνευμονια σου; να θες να δοθεις ολοκληρωτικα σε κατι ή καποιον...

Η ζωη ειναι ενα πραγματικο σκοταδι αν δεν υπαρχει παθος. 

Δεν εχει σημασια να ζηλευεις τις ζωες των αλλων. το μονο που μετραει ειναι καθε στιγμη της δικης σου, οσο ασημαντη και περαστικη να φαινεται, να τη ζεις στο επακρο! με καθε τιμημα...

Υ.Γ. λενε πως οι εραστες μπορουν να επιβιωσουν μονο με φιλια και νερο.ας το δοκιμασουμε...

lonely nights-the coffee is gone, the cigar is burning

ειναι στιγμες που αναρωτιεσαι αν μετα απο μια μεγαλη αλλαγη στη ζωη σου μπορεις να συνεχισεις ως ο ιδιος σου εαυτος. χωρις καθολου απωλειες ή μεγαλες μεταβολες.ακεραιος. απροσβλητος. ιδιος. και ομως, αργα ή γρηγορα συνειδητοποιεις πως ειναι αδυνατον! θεωρεις πως εχεις ξεπερασει εναν μεγαλο χωρισμο ακαθεκτη, με ολα τα κομματια της καρδιας σου στη θεση τους, αλλα κανενας αντρας απο εδω και στο εξης δεν μπορει να σε κανει να νιωσεις αυτο τον "ενθουσιασμο",την ανυπομονησια, την τρελα.ισως πληγωθηκες περισσοτερο απο οσο υπολογιζες... πιστευεις πως μπορεις να κανεις μια νεα αρχη, σε νεο σπιτι, σε καποια αλλη δουλεια, και σαν αντιτιμο σου παιρνουν μακρια σου κατι πολυτιμο. υποσχεσαι πως δεν θα ξανακανεις τα ιδια λαθη, κι ομως καταληγεις να πληγωνεις περισσοτερο αυτους που αγαπας. πως να συνεχισεις μετα; που να βρεις δυναμη, πεισμα;

ολο μπλεκω σε δυσκολες καταστασεις, για τις οποιες δεν προβλεπεται λυση! τουλαχιστον οχι μια σχετικα ευκολη και αρεστη. ενας φευγει, ανηκει στο παρελθον, φτιαχνει τη ζωη του απο την αρχη, μαγκια του.που ειναι ομως τα κοτσια και η ειλικρινεια που τοσο υποστηριζε; κρυβεται πισω απο το μικρο του δαχτυλακι.ελπιζω να ειναι χαρουμενος, του αξιζει.μονο προσεχε που εχεις βαλει εκεινα τα εσωρουχα που κρατησες, δεν νομιζω να χαρει πολυ αυτη αν τα βρει... αλλος ερχεται, σου φερεται καλα, ζηταει μια ευκαιρια.εσυ δεν την αρνεισαι απλα.την αφηνεις να αιωρειται και να βασανιζει ευχαριστα τον αλλον φερομενη εγωιστικα...και μετα ειναι εκεινος...παντα εκει. δεν τον περιμενες και ομως εμφανιστηκε και χωθηκε αποφασιστικα στη ζωη σου.οσο περνουσε ο καιρος, τοσο πιο βαθια εμπαινε σε καθε σχισμη του εγω σου. στις σκεψεις, τα ονειρα, τις επιθυμιες, τις ανησυχιες....το πεισμα του σε εκπλησει.δενεσαι ολο και πιο πολυ χωρις καν να το καταλαβεις.ορκιζεσαι στον εαυτο σου πως θα τον κρατησεις κοντα σου, με καθε τιμημα! "κανετε μαγεια μαζι" σου ψιθυριζει, και παρολο που ειναι χιλιομετρα μακρια, κραταει ολη σου την καρδια...

και τωρα; τι καταλαβες; απεδειξες κατι; και αν ναι, σε ποιον; οτι αξιζεις καποιον διπλα σου; οτι μπορεις τελικα να αισθανθεις; οτι δεν εχεις αναγκη να κρεμεσαι απο το παρελθον; ενα δυσκολο παρον ξετυλιγεται μπροστα σου και δεν λες να το δεις! "πρεπει να φτιαξω ενα σχεδιο" επαναλαμβανεις συνεχως. αλλα το φτιαχνεις μονο και μονο για να το παρακους και να το παραβιαζεις. βιαζεσαι.εχεις τη ζωη μπροστα σου να δοκιμασεις. "οχι, το ΤΩΡΑ μετραει", πεισμωνεις. μετανιωνεις για τις επιλογες σου. δεν μενουν πολλα για να κανεις τωρα. κανεις δεν θα σε καταλαβει. ολοι θα σε κρινουν. εκανες και συνεχιζεις να κανεις λαθη...

τον θελω πισω; οχι....με περιμενει αλλη χωρα; οχι...θες να κανεις διαιτα;οχι, οχι πραγματικα...
θες καποιον διπλα σου; οχι, δεν θελω να με ελεγχει ακομα ενας....αλλα τι γινεται οταν σαν αυτη τη στιγμη, νιωθω μονη...
αν δεν ξερεις εσυ τι θες, πως περιμενεις οι αλλοι να στο προσφερουν;
θες να φτιαξουν ολα και αμεσως! με ενα κουνημα του χεριου...μα δεν γινονται ολα οπως στα παραμυθια...

-μην κοιτας ποτε πισω.αν η σταχτο-μπουτα το ειχε κανει, δεν θα γινοταν πριγκιπισα...
-τσου ρε! ετσι και αλλιως δεν μπορω τα πολλα φρου φρου και αρωματα...

Η αλληγορια Της Αμαξας

Όπως κοιτάζω αφηρημένος δεξιά
Με τρομάζει ξαφνικά μια απότομη κίνηση της άμαξας.
Σκύβω έξω και βλέπω ότι έχουμε ανέβει στο πεζοδρόμιο.
Φωνάζω στον αμαξά να προσέχει
Κι αυτός αμέσως ξαναμπαίνει στο δρόμο.
Δεν καταλαβαίνω πως αφαιρέθηκε τόσο πολύ
Και δεν είδε ότι ξέφυγε από την πορεία του.
Φαίνεται πως γέρασε.
Γυρίζω το κεφάλι αριστερά
Να κάνω νόημα στον συνταξιδιώτη μου
Να μην ανησυχεί γιατί είναι όλα εντάξει…
Αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!
Ταράζομαι.
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ ως τώρα.
Δεν έχουμε ξαναχαθεί στο δρόμο.
Από την πρώτη μας συνάντηση, δεν έχουμε χωρίσει λεπτό.
΄Ηταν μια σιωπηρή συμφωνία.
Σταμάταγε ο ένας, σταμάταγε κι ο άλλος.
Βιαζόταν ο ένας, πήγαινε γρηγορότερα κι ο άλλος.
Παίρναμε μαζί τη στροφή, αν ο ένας από τους δύο ήθελε να στρίψει.
Μα τώρα, χάθηκε.
Ξαφνικά, έγινε άφαντος.
Μάταια βγάζω το κεφάλι και κοιτάζω τον δρόμο δεξιά κι αριστερά.
Δεν φαίνεται πουθενά.
Ρωτάω τον αμαξά, κι αυτός ομολογεί πως εδώ και λίγη ώρα τον είχε πάρει ο ύπνος στη θέση του
Μου δικαιολογείται ότι πολλές φορές ο ένας από τους δύο αμαξάδες κοιμάται λιγάκι
Και αφήνει τον άλλον να προσέχει τον δρόμο.
Ήταν φορές που και τα άλογα ακόμα σταματούσαν να πηγαίνουν με τον δικό τους ρυθμό
Και ακολουθούσαν τον ρυθμό των αλόγων της διπλανής άμαξας.
Ήμαστε σαν δύο άτομα που τα οδηγούσε η επιθυμία, σαν δύο πρόσωπα
Με ένα μυαλό, σαν δύο άνθρωποι σε ένα σώμα.
Κι έξαφνα,μοναξιά,σιωπή,αμηχανία….
Να έπαθε κάποιο ατύχημα την ώρα που εγώ, αφηρημένος, δεν κοιτούσα προς το μέρος του;
Μήπως πήραν τα άλογα λάθος δρόμο, αφού και τους δύο αμαξάδες τους πήρε ο ύπνος….
Μπορεί, όμως, και να προχώρησε η δική του άμαξα χωρίς να αντιληφθεί ο αμαξάς του
Την απουσία μας, και να συνέχιζαν τώρα την πορεία τους προπορευόμενοι.
Βγάζω το κεφάλι μου απ’ το παραθυράκι άλλη μια φορά και φωνάζω:
"Εεειιι!!!"
Περιμένω λίγα δευτερόλεπτα και ξαναφωνάζω στον έρημο δρόμο:
"Γειαααααααααααα!!!"
Και ξανά, ακόμα μια φορά:
"Που είσαι;"
Καμία απάντηση.
Θα έπρεπε άραγε να γυρίσω πίσω…
Ή μήπως να μείνω ακίνητος εδώ που είμαι και να τον περιμένω….
Ή να πω, καλύτερα, στον αμαξά να τρέξει για να τον προφτάσουμε;
Πάει πολύς καιρός που δεν μου ήταν πρόβλημα αυτές οι αποφάσεις.
Είχα αποφασίσει, εκεί και τότε, να είμαι δίπλα του και να τον ακολουθώ
Όπου θα μας έβγαζε ο δρόμος.
Τώρα όμως….
Ο φόβος μήπως χάθηκε και η ανησυχία πως μπορεί κάτι να έπαθε όλο και υποχωρούν
Και στη θέση τους εμφανίζεται ένα συναίσθημα διαφορετικό.
Και αν αποφάσισε να μη συνεχίσει μαζί μου;
Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως όσο και να περιμένω, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει.
Πάντως, όχι στο μέρος αυτό.
Οι επιλογές μου είναι να συνεχίσω ή να μείνω εδώ και να πεθάνω.
Να πεθάνω.
Με ερεθίζει αυτή η ιδέα.
Ξεζεύω τα άλογα και ζητάω από τον αμαξά να κατέβει.
Μας κοιτάζω:
Την άμαξα, τον αμαξά, τα άλογα, εμένα τον ίδιο….
Έτσι αισθάνομαι: διχασμένος, χαμένος, συντρίμμια.
Αλλού οι σκέψεις μου, αλλού τα συναισθήματά μου, αλλού το σώμα, αλλού η ψυχή μου.
Και το μυαλό μου, η συνείδηση του εαυτού μου καθηλωμένα εκεί….
Σηκώνω τα μάτια και κοιτάζω τον δρόμο μπροστά.
Από εδώ που βρίσκομαι, το τοπίο μοιάζει βαλτότοπος.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, το έδαφος γίνεται έλος.
Εκατοντάδες έλη και λάσπες  όλα δείχνουν πως το μονοπάτι είναι ολισθηρό και επικίνδυνο…
Δεν είναι η βροχή που μούσκεψε το χώμα.
Είναι τα δάκρυα όσων πέρασαν κάποτε από αυτόν τον δρόμο και θρηνούσαν μιαν απώλεια.
Το ίδιο και τα δικά μου, νομίζω…σύντομα θα μουσκέψουν το μονοπάτι….
Έτσι ξεκινάει ο δρόμος των δακρύων.
Έτσι, φέρνοντάς μας σε επαφή με αυτό που πονάει.
Γιατί έτσι μπαίνει κανείς σ΄αυτό το μονοπάτι, με αυτό το βάρος, με αυτό το φορτίο.
Και ακόμη, με την αναπόφευκτη  αν και πάντοτε απατηλή  πεποίθηση, ότι δεν πρόκειται να το αντέξουμε.
Παρόλο που φαίνεται απίστευτο, όλοι νομίζουμε στην αρχή του δρόμου πως είναι αβάσταχτος.
Δεν είναι δικό μας το φταίξιμο, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο δικό μας το φταίξιμο…
Μας έμαθαν από το σχολείο να πιστεύουμε ότι είμαστε βασικά ανίκανοι
Να αντέξουμε τον πόνο μιας απώλειας.
Ότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Ότι θα πεθαίναμε αν μας άφηνε αυτός που αγαπάμε, και δεν θα μπορούσαμε να υποφέρουμε
Ούτε για ένα λεπτό τον ακραίο πόνο μιας σημαντικής απώλειας
Γιατί η θλίψη είναι ζοφερή και καταστροφική…
Κι εμείς ζήσαμε όλη μας τη ζωή με βάση αυτές τις σκέψεις…
Ωστόσο, όπως σχεδόν πάντοτε συμβαίνει, οι αντιλήψεις αυτές που διδαχτήκαμε
Κι έγιναν δικές μας πεποιθήσεις, είναι μια συντροφιά επικίνδυνη.
Συχνά λειτουργούν σαν φοβεροί εχθροί και κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό
Από αυτό που υποτίθεται ότι αποτρέπουν.
Στην περίπτωση του πένθους
(σ.σ. λέγοντας "πένθος" δεν εννοώ μόνο τον θάνατο, αλλά
Και τον χωρισμό από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο)
Για παράδειγμα, μας αποπροσανατολίζουν από την πορεία μας
Προς την οριστική απελευθέρωση, από αυτό που δεν υπάρχει πια.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε “περισσότερο”
Δεν είναι να αγαπάμε "λιγότερο"
Αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας
Να μη μένουμε κολλημένοι σ΄αυτό που δεν υπάρχει πια.
Να χαιρόμαστε τη στιγμή, όσο διαρκεί
Και να προσπαθούμε να την κάνουμε όσο γίνεται καλύτερη.
Να ζούμε ρισκάροντας κάθε λεπτό της ζωής μας.
Τέλος, να μη ζήσουμε αύριο με τη σκέψη στη σημερινή μέρα που ήταν τόσο ωραία
Γιατί αύριο θα έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε ότι φέρει το αύριο.
Και θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε κι αυτό εξίσου ωραίο….

Αξαφνα αρχισα να σκεφτομαι οτι λιγο χρησιμευε να διαλυω τις δικες μου αμφιβολιες οταν ο υπολοιπος κοσμος εξακολουθουσε να ζει σε βαθια αγνοια και επεμενε να παραμεινει ετσι.
Αρχισα να εξοργιζομαι. Γιατι να απολαμβανουν μια τετοια κατασταση;
Ισως ειναι καλυτερα να μεινουν ολα οπως τωρα, αδρανη. Να μην γινει καμια αλλαγη. Γιατι οι αλλαγες ειναι επιπονες... 

True

ο Xριστός υποσχέθηκε να απαλλάξει τον κόσμο από το κακό.
ο 'Οντιν υποσχέθηκε να απαλλάξει τον κόσμο από τους παγωμένους γίγαντες...


δεν βλέπω παγωμένους γίγαντες...