Ο Γιαννης Κουτσοποδης ηταν ενας ανδρας που εργαζοταν ως ξυλοκοπος.
Μια μερα, ο Γιαννης αγορασε ενα ηλεκτρικο πριονι πιστευοντας οτι θα τον διευκολυνε πολυ στη δουλεια.
Η ιδεα του θα ηταν πολυ επιτυχημενη, αν ειχε προνοησει να μαθει πρωτα να χειριζεται το πριονι - αλλα δεν το εκανε.
Ενα πρωι, ενω δουλευε στο δασος, το ουρλιαχτο ενος λυκου εκανε τον ξυλοκοπο να χασει τη συγκεντρωση του...το ηλεκτρονικο πριονι του γλιστρισε απο τα χερια, και ο Γιαννης τραυματιστηκε σοβαρα στα δυο του ποδια.
Τιποτα δεν μπορεσαν να κανουν οι γιατροι για να το σωσουν, και ετσι ο Γιαννης Κουτσοποδης -σαν θυμα της προφητικης μοιρας που εφερε το ονομα του-, εμεινε ακρωτηριασμενος πανω σε μια αναπηρικη πολυθρονα για το υπολοιπο της ζωης του.
Ο Γιαννης επεσε σε καταθλιψη για πολλους μηνες εξαιτιας του ατυχηματος. Μετα απο ενα χρονο, φανηκε οτι λιγο λιγο αρχιζε να καλυτερευει.
Ωστοσο, κατι συνωμοτησε εναντια στην ψυχικη του αναρρωση και ξαφνικα ξαναπεσε στη βαθια και απυθμενη καταθλιψη.
Οι γιατροι τον εστειλαν στον ψυχιατρο.
Ο ψυχιατρος ηταν ευχαριστος και ηρεμος. Ο Γιαννης ενιωσε αμεσως εμπιστοσυνη και του διηγηθηκε εν συντομια τα γεγονοτα που τον ειχαν οδηγησει σε αυτη την ψυχολογικη κατασταση.
Ο ψυχιατρος του ειπε πως καταλαβαινε την καταθλιψη του. Η απωλεια των ποδιων ηταν, πραγματι, μια αιτια που δικαιολογουσε την αγωνια του.
"δεν ειναι αυτο, γιατρε" ειπε ο Γιαννης. "Η καταθλιψη μου δεν εχει να κανει με την απωλεια των ποδιων μου. Δεν ειναι η αναπηρια που με ενοχλει πιο πολυ. Αυτο που με ποναει περισσοτερο ειναι η αλλαγη στη σχεση μου με τους φιλους μου.
Ο ψυχιατρος εμεινε να τον κοιταζει περιμενοντας εξηγησεις.
Πριν το ατυχημα, οι φιλοι μου ερχονταν καθε Παρασκευη να με βρουν για να παμε για χορο. Μια-δυο φορες τη βδομαδα μαζευομασταν για να βουτηξουμε στο ποταμι και να παραβγουμε στο κολυμπι. Μεχρι λιγες μερες πριν το ατυχημα, πηγαιναμε τις Κυριακες για τρεξιμο διπλα στη θαλασσα. Ωστοσο, φαινεται πως εξαιτιας αυτου, οχι μονο εχασα τα ποδια μου, αλλα και οι φιλοι μου εχασαν την ορεξη τους να μοιραζονται πραγματα μαζι μου. Κανενας τους δεν με εχει ξανακαλεσει απο τοτε, πουθενα.
Ο ψυχιατρος του χαμογελασε και αποφασισε να του μιλησει ανοιχτα για την περιπτωση του.Ετσι εξηγησε στον Γιαννη οτι οι φιλοι του δεν τον απεφευγαν επειδη δεν τον αγαπουσαν ή επιδη τον απερριπταν. Το ατυχημα αλλαξε την πραγματικοτητα, δεν ηταν πλεον ο ιδανικος συντροφος για οσα μοιραζονταν πριν.
"Μα γιατρε, εγω ξερω οτι μπορω να κολυμπησω, να τρεξω ακομα και να χορεψω. Ευτυχως, εχω μαθει να χειριζομαι αριστα την αναπηρικη μου καρεκλα και τιποτα απο αυτα δεν μου ειναι εμποδιο."
Ο γιατρος συνεχισε πως, οπωσδηποτε δεν ειχε τιποτα εναντιον στο να συνεχισει να κανει τα ιδια πραγματα.Αντιθετως, ηταν πολυ σημαντικο να μην τα παρατησει. Απλως, ηταν δυσκολο να συνεχισει να προσπαθει να τα μοιραστει με τους παλιους του φιλους.
Ο ψυχιατρος εξηγησε στον Γιαννη οτι στην πραγματικοτητα, μπορουσε να κολυμπησει, αλλα θα επρεπε να συναγωνιστει αυτους που ειχαν την ιδια δυσκολια με τον ιδιο...Οτι μπορουσε να παει για χορο, αλλα σε καποια λεσχη με αλλους που επισης δεν ειχαν ποδια... Μπορουσε να προπονειται διπλα στη θαλασσα, αλλα θα επρεπε να μαθει να το κανει με αλλους αναπηρους.
Ο Γιαννης επρεπε να καταλαβει οτι οι φιλοι του δεν θα ηταν πια μαζι του οπως πριν, γιατι τωρα οι συνθηκες μεταξυ τους ηταν πολυ διαφορετικες...Δεν ηταν πια ομοιοι.
Για να μπορεσει να κανει αυτα που επιθυμουσε, θα ηταν καλυτερα να συνηθισει να τα κανει με τους ομοιους του. Θα επρεπε, λοιπον, να αφιερωθει στο να δημιουργησει νεες σχεσεις με ανθρωπους σαν κι αυτον.
Ο Γιαννης ενιωσε σαν να τραβηστηκε ενα πεπλο μεσα στο μυαλο του, και αυτη η αισθηση τον γαληνεψε.
Φευγοντας, λοιπον, απο το ιατρειο, επαναλαμβανε συνεχως "νεες σχεσεις με ανθρωπους σαν κι εμενα" για να μην το ξεχασει. Και τοτε, ο Γιαννης Κουτσοποδης γυρισε σπιτι του
Εβαλε μπρος το ηλεκτρικο πριονι...
Σχεδιαζε να κοψει τα ποδια ολων των φιλων του, και ετσι να "δημιουργησει" καποιους σαν κι αυτον...
