Sloppy seconds

Για άλλη μια φορά γράφω, γιατί δεν θέλω να μιλήσω. Οι καβγάδες με τους γονείς μου ακόμη συνεχίζονται, ωστόσο,έχασα καποια κιλά, σταμάτησα το τσιγάρο. Δεν ήταν μία κατάχρηση για μένα, παρά μόνο ένας αντιπερισπασμός. Που καταβρόχθιζε το χαρτζιλίκι μου κάθε εβδομάδα...
Όσο προχωράνε οι λέξεις, όμως, συνειδητοποιώ πως δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα.
Κουράστηκα να κάνω υποχωρήσεις, να βολεύομαι για άλλους.
Παράλληλα, δεν βρίσκω και το κουράγιο να παραδεχτώ στον εαυτό μου τι πραγματικά θέλω.
Και εκεί που βυθίζεσαι με καταθλιπτική μουσική και αρχίζει μια διαδικασία ξεγυμνώματος, το μόνο που σκέφτομαι είναι τα σοκολατένια μελομακάρονα που με περιμένουν στην κουζίνα.
Ποιον κοροιδεύω; Ξέρω τι θέλω, ξέρω τι πρέπει να γίνει. Τόσο αφελής, όμως, που περιμένω πρώτα να πάνε όλα κατά διαόλου και μετά να κλαίγομαι.
Κλασικό...
'Αντε και στο διάολο. Δεν γίνεται να περιμένετε να είμαι πάντα σωστή. Ε ναι, λοιπόν. Το ποστ αυτό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ή περιεχόμενο, δεν είναι ωραίο ούτε καλογραμμένο. Είναι ατσούμπαλο. Σαν εμένα.

Μια Νύχτα στη βρώμικη πόλη

Η υγρασία της πόλης με τρομάζει,
φυσώ τον καπνό,
μένει στάσιμος,
όπως κι η πόλη...

Διαπερνώ τον καπνό,
όμως ειμ' εγκλωβισμένη στην πόλη...

Η Νύχτα κρύβει τη βρωμιά της,
γι' αυτό Την αγαπώ...



Fox

Hοuston εχω προβλημα

Για αλλη μια φορα απεδειξα ποσο αδυναμη ειμαι. Το μονο γιατι που μπορω να δωσω ειναι η "δυναμη της συνηθειας". Η μουσικη στο αυτοκινητο,τα πειραγματα μας,η ζεστασια σου, τα χαδια στο χερι. Ενα μεγαλο κομματι του εαυτου μου δεν μπορει και δεν θελει να αντιστεκεται αλλο. Θελω να κανω αυτο το λαθος και να επιστρεψω σε αυτες μας τις συνηθειες. Ταυτοχρονα,ομως, ετσι οπως κοιταζω γυρω μου και θυμαμαι το προσωπο σου,ετσι συχνα θυμαμαι τον πονο που ενιωσα. 

Μια φιλη ειχε πει πως ο χωρισμος ειναι σαν μια αρρωστια. Μπορει να ειναι γρηγορος,κοφτος και απελευθερωτικος,οπως η ανακοπη. Μπορει,ομως, να ειναι και ψυχοφθορος και επιπονος, οπως ο καρκινος. Και στις δυο περιπτωσεις μπαινει μια τελεια. Παρα το απροσδοκητο τελος μας,εγω ενιωθα πως παλευα με ενα δικο μου καρκινο, μια ψευδαισθηση πονου και συνεχωμενου λαβωματος. Εγινε μια φορα η διαγνωση και ηταν αρκετο. Ησουν σκαρτος στη συμπεριφορα σου και μενοντας διπλα σου,ημουν προορισμενη να βιωνω την προδοσια σου. 

Σημερα ημουν πολυ κοντα στο να υποκυψω και για αλλη μια φορα να παρακουσω την απελπισμενη φωνουλα μεσα μου. Τωρα,πισω στο κρεβατι που περνουσα τις νυχτες μου μισωντας εσενα και τον εαυτο μου που σε αγαπησε, μπορω να ανασανω. 

Δεν υπαρχει γυρισμος... Ο ασθενης πεθανε και απελευθερωθηκε απο το βασανο του. 

Αν λαβει κανεις υποψη του πως καθε κυτταρο του σωματος μας νεκρωνει και αντικατασταται καθε εφτα χρονια,τοτε αναμφιβολα βρισκομαι εδω με τη ζωη καποιου αλλου. Νιωθω αβολα, σαν να ελαβα ενα δωρο που δεν προοριζοταν για μενα. Νεους φιλους, νεες ασχολιες, προσοχη... Δεν μπορω ομως να αγνοησω αυτη την αισθηση. Ειμαι σαν ξενη μεσα στο σωμα μου, σαν επισκεπτης στα δικα μου ονειρα...

Ανασες βροχης

Ο καιρος ειναι αποπνικτικος. Κι ομως οι λιγες αυτες σταγονες βροχης χρειαζονται. Να ανοιξουν οι ουρανοι,να καθαρισουν οι δρομοι, να ξεδιαλυνουν οι σκεψεις μου. 

Νιωθω ενα κομπο στο λαιμο. Το παρελθον με κυνηγαει,δυσκολευομαι να ανασανω. Δεν τρεχω μονο,ουτε κρυβομαι. Παλεψα. Τωρα χρειαζομαι ηρεμια. 

Δεν με ακους; Δεν νιωθεις τις κοφτες ανασες; Με πνιγεις. Σταματα το.

Words

Όλοι κάποια στιγμή πρέπει να παλέψουμε. Να αντιμετωπίσουμε προβλήματα και καταστάσεις, να ξεκαθαρίσουμε συναισθήματα και σκέψεις. Να γκρεμίσουμε όνειρα, ή απλώς να συνειδητοποιήσουμε καταστάσεις.

Εγώ από ότι φαίνεται, εξακολουθώ να επιλέγω να κρύβομαι...

Δεν με αναγνωρίζω πια. Δεν ξέρω αν αυτά εναι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ν ξλερίναι λόγια που θα ήθελαν να ακούσουν οι γονείς μου για να νιώσουν ότι ξαναβρήκαν την κόρη τους, ή οι ανθρωποι που πλήγωσα για να με συγχωρέσουν, ή αν όντως τα εννοώ...

Φτάνεις σε ένα σημείο, όπου έχεις απογοητεύσει τους πάντες γύρω σου και ταυτόχρονα όλοι σε προδίδουν.

Ένας ένας, σιγά σιγά, ο καθένας με τον τρόπο του. Αναρωτιέμαι πότε φτάνεις στα όρια. Πότε έρχεται η στιγμή που παραδέχεσαι ότι έχεις απογοητεύσει τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν με αναγνωρίζω πια...

Και από ότι φαίνεται, αυτό δεν είναι καλό...΄﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽

The Siren

When the moon shapes a complete circle,

search me in the darkness of the seaside,

whisper my name looking at the bight stars for guidance.

Then, like Afrodite, I will rise from the surface of the deep sea...

The decision is all yours,

laying on your hands

If you don't want me back,

I will hug you, with hands wet from tears and I will disappear

forever...

But if you do want me back,

I will seduce you and make you drawn in the lonely waters of the sea...

Just to take my revenge for killing me that day

Just to hear your desperate voice screaming my name for forgiveness

Just because it's my nature...

Fox

Όνειρο

Μια από κείνες τις αιώνιες νύχτες που αλώνιζα σε σοκάκια αδιάβατα, κάτι παράξενο συνέβη:

Με μισοτελειωμένο τσιγάρο στο χέρι, σαν το Χάρο τριγυρνούσα στις ερημιές.
Τότε, σε μια γωνία αντίκρισα μάτια λαβωμένα, γεμάτα αίματα να με εκλιπαρούν να τα βοηθήσω.
Ένα μικρο παιδί κειτόταν στην άκρια του δρόμου, βρόμικο και παρατημένο

Κάποιος, φαίνεται, που δε θα το θελε το έδειρε μέχρι θανάτου και το πέταξε εκεί για να μην πεθάνει στα χέρια του, να μην λεκιασει την ηθική του με το αίμα του μικρού!

Πήγα κοντά,

"Μικρούλη ανθρωπάκο, πες μου τι σου συνέβη;"

κι εκείνο πνιγμένο στο αίμα του, αποκρίθηκε

"Εκείνη που με γέννησε, με παράτησε εδώ μονάχο` και άφησε κάμποσους να με χτυπήσουν, κι εκείνη δε σάλεψε, μονάχα λίγο δάκρυσε..."

"Πως σε φωνάζουν μικρούλη;"

Ατάραχη απ' έξω,
κεραυνοβολημένη από μέσα, τον ρώτησα.

"Όνειρο με λένε κυρά..."

 ~

"Όνειρο...εμπρός λοιπόν, πάμε να βρούμε τη δειλή μητέρα σου."


-----------------------------------------------------------------------------


Γραμμένο νύχτες σκοτεινές, για ν' απαλύνει σκέψεις σκοτεινές τ' Όνειρο...

Αφιερωμένο σ' όλα τα παιδιά που θάβω καθημερινά...
(εγώ, και τόσοι άλλοι)

R.I.P. μέχρι να σας βρει κάποιος Χάρος και να σας επιστρέψει...



Fox

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ για το τι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες του 5ου αι. για τους δικούς τους προγόνους; 

Άραγε θεωρούσαν την πολιτεία τους πρότυπο υγιούς κοινωνίας ή πίστευαν πως οι πρόγονοι τους ζούσαν δικαιότερα; 

Μερικές φορές θα ήθελα να γινόμουν Χρόνος,

τότε θα γνώριζα,

θα ήμουν εκεί σε όλα και για πάντα...

fox

Διαμαρτυρίες

Γιατί κατ' ανάγκην εκείνο που έπεται να μοιάζει σ' εκείνο που προηγείται και όχι αντιστρόφως; 

 

Κανόνες και νόμοι ανυπόστατοι στυλώνουν τον κόσμο μας...

Κανείς όμως δεν τους ξεπερνά αυτούς, κανείς δεν κοιτά περ' απ' αυτούς...

Κι αν κάποιος το τόλμησε θα 'ταν μάλλον παράφρων...

Σ' ετούτο τον κόσμο, που η αχαλίνωτη φαντασία, πέρα από κάθε φραγμό σημαίνει τρέλα,

τολμούμε να μιλούμε για ελευθερία,

και όσους ελευθέρους τω πνεύματι, τους κλειδαμπαρώνουμε σε φυλακές και φρενοκομεία.

fox

Μαθημα Λογοτεχνιας

Ολοι μας καποια στιγμη εχουμε χαθει στις σελιδες καποιου βιβλιου,ειτε αυτο ηταν ενα μυθιστορημα, ενα ιστορικο παραθεμα ή ενα απο τα κειμενα στη μαθημα της λογοτεχνιας. Επομενως, ολοι μας εχουμε ερθει σε επαφη με πολλους διαφορετικους χαρακτηρες και προσωπικοτητες. Περα απο τα ατομα που επιλεγουμε ή τυχαια γνωριζουμε στην καθημερινη μας ζωη, στην πραγματικοτητα, υπαρχουν και εκεινα τα προσωπα που μας περιμενουν κρυμμενα στις σελιδες ενος βιβλιου. Να τα αγαπησουμε, να τα μισησουμε, να τα φθονησουμε, να γελασουμε μαζι με τις ατυχιες τους.  Αντιστοιχα, στη ζωη μας εμφανιζονται προσωπα που συμπαθουμε, που ζηλευουμε, που προσπαθουμε να αποφυγουμε.

Για να δουμε αν θα μπορεσω να κανω διακριτη και στα δικα σας ματια αυτη την...αντιστοιχια.

Υπαρχουν χαρακτηρες, οι "κακοι" του παραμυθιου, που στο τελος τιμωρουνται και...ζησαμε εμεις καλα και αυτοι καλυτερα.
Υπαρχουν οι κεντρικοι ηρωες, μια πριγκιπισα, ενα μικρο αγορι, ενα παπακι, ενας μαγος κλπ που αγωνιζονται για κατι και τελικα...ζησαμε εμεις καλα και αυτοι καλυτερα.
Υπαρχουν τα δευτερευοντα προσωπα, χωρις τα οποια η ιστορια θα ηταν ελλειπης και η πλοκη θα "εμπαζε" απο παντου.

Ετσι, υπαρχουν και εκεινα τα προσωπα στη ζωη μας που προσπαθουν να μας βλαψουν ή να μας παρασειρουν, εμεις που παντα πασχιζουμε για κατι, θεωρητικα τουλαχιστον, και ολοι οι υπολοιποι που βρισκονται στο πλαι μας.

Ωραια μεχρι εδω; Για να συνεχισω.

Γιατι ομως αλλες φορες οι ιστοριες αποτυπωνονται σε εκατονταδες σελιδες, ακομα και σε τομους και για αλλες αρκουν μονο 2 ή 3. Ποιος θα αποφασισει αν αξιζει η ιστορια του ενα μυθιστορημα, μια στηλη σε μια εφημεριδα ή ενα απλο, συντομο διηγημα;

Με παρακολουθειτε; Ωραια.

Ποσες φορες εχει τελειωσει μια ιστορια ή ακομα και ενα ολοκληρο βιβλιο και δεν εχει δοθει ενα οριστικο τελος; ή τουλαχιστον εσεις δεν βλεπετε ενα αξιοπρεπες κλεισιμο; Ποσες φορες εχετε ταυτιστει με καποιον απο τους ηρωες ή ευχεστε να ηταν πραγματικος και να υπηρχε στον κοσμο σας; Ποσες φορες, ομως, δεν νιωσατε οτι οι σελιδες δεν ειναι αρκετες. Ποσες φορες δεν νιωσατε οτι καποιος εφηγε αποτομα απο τη ζωη σας, χωρις λογο και αιτια. Χωρις καμια προειδοποιηση...Ποσες φορες προδοθηκατε απο καποιον που πιστευατε οτι γνωριζατε καλα; Ποσες φορες εχετε ερθει αντιμετωποι με ευχαριστες, αλλα και ευχαριστες εκπληξεις;

Ισως αυτο που θελω να πω ειναι πως ενα βιβλιο μπορει να διαβαστει με πολλους τροπους. Ενας ηρωας μπορει να ερμηνευτει με αλλους τοσους. Πως γινεται να αναζητουμε τη σιγουρια, οταν δεν γνωριζουμε ουτε εμεις οι ιδιοι τους εαυτους μας;

Δυστυχως ή ευτυχως, ο ανθρωπος δεν ειναι επιπεδος. Εχει πολλες αναγνωσεις.

Εσυ τι πιστευεις; Σε ποσες σελιδες θα χωρουσε η ζωη σου; Το Εγω σου;

Ημερα 1

Ο,τι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο.

Μια περιφημη φραση απο την οποια πολλοι εχουμε πιαστει απο αυτη , με σκοπο να αντιμετωπισουμε δυσκολες καταστασεις και φασεις της ζωης μας.

Παρολα αυτα τον τελευταιο καιρο η αποψη μου σχετικα με την ορθοτητα αυτης της φρασης εχει αρχισει να αποκλινει συγκριτικα με αυτην που ειχα στην αρχη.

Ο,τι δεν σε σκοτωνει σε κανει να φαινεσαι πιο δυνατος.

Ισως οχι σε ολες τις καταστασεις. Ειναι γεγονος πως απο τα λαθη μας μαθαινουμε και βελτιωνομαστε , οπως αντιστοιχα απο διαφορες αλλες περιπτωσεις , ξεχωριστες για τον καθ'ενα. Παρολα αυτα , οταν κατι πραγματικα δυσαρεστο , ψυχοφθορο σου συμβει δεν πιστευω πως σε δυναμωνει. Αντιθετα σε φθειρει και σε διαβρωνει. Τρωει το μεσα σου. Σε απομακρυνει απο τον πραγματικο σου εαυτο , την ψυχη σου και τον κοσμο. Και σιγα σιγα με γεωμετρικη προοδο θα μπορουσε να σημειωσει καποιος τετοιες μικρες δυστυχιες συνθετουν την δικη σου "μαυριλα"  , τον δικο σου πονο. Δεν εισαι ομως ετοιμος να το μοιραστεις με καποιον αλλον. Σκεφτεσαι οτι δεν θα σε καταλαβει , οτι θα σε κρινει και οτι τελικα δεν θα μπορεσει να βοηθησει με κανεναν τροπο. Προσπαθεις μονος σου να βρεις το φως μεσα στην μαυρη ψυχη σου. Ειναι φορες που βρισκεις μια ακρη , βρισκεις απαντησεις στις προσωπικες αναζητησεις... Εκεινη τι στιγμη νιωθεις πως επιτελους βρηκες το δρομο σου. Πως ολα θα παρουν τη σειρα τους οπως πρεπει...

Μεχρι να σου συμβει το επομενο δυσαρεστο γεγονος . Και να γυρισεις πισω στα ιδια δυσαρεστα συναισθηματα που σε συντροφευαν τοσο καιρο.

Ομως νιωθεις τοσο οικεια με αυτη την κατασταση...

Καλνυχτα

Αντιο

Περπατας , αλλα το μυαλο βρισκεται αλλου. Τριγυρναει αλλου. Κοιτας γυρω σου. Ολα τοσο γνωριμα αλλα και τοσο αγνωστα συναμα. Ανθρωποι που νομιζες δεν θα σε αφηναν τελικα απομακρυνονται , φευγουν. Δεν μπορουν να σε καταλαβουν. Και εξαλλου γιατι να σε καταλαβουν. Δεν τους εδωσες κανεναν περιθωριο. Συνεχιζει να περπατας. Τελικα δεν φευγουν μονο εκεινοι, αλλα και εσυ. Γυρνας ,τους χαμογελας... Συνεχιζεις... Ξερεις οτι δεν θα τους δεις ποτε ξανα ή μαλλον εκεινοι δεν θα σε ξαναδουν...

Παθος

Αυτο που προσωπικα εχω παρατηρησει τον τελευταιο καιρο ειναι πως το στοιχειο που λειπει απο τις σημερινες σχεσεισ των ανθρωπων ειναι το παθος . Να ειναι καποιος ολοκληρωτικα , σωματικα κ ψυχικα δοσμενος με αυτο που αγαπα , με αυτο που ασχολειται... Και δεν ειναι αναγκη να εισαι εσυ ή καποιος αλλος το παθος καποιου αλλου αντιστοιχα. Αρκει να βρισκεσαι γυρω απο ανθρωπους οι οποιοι εχουν ερωτευτει αυτο που κανουν. Να βλεπεις την σπιθα στο ματι τους καθε φορα μιλουν για αυτο , που το σκεφτονται. Ειναι κατι που το θαυμαζω , γιατι δεν το εχω . Ποτε μου δεν κολλησα με κατι γιατι απλουστατα δεν θεωρησα ικανο τον εαυτο μου να ανταποκριθει οπως θα επρεπε σε μια τετοια κατασταση . Μεγαλο Λαθος ! Δεν ειναι αναγκη να εισαι τελικα τελειος σε αυτο που κανεις .. γιατι η αγαπη σου για αυτο και η στοργη που του δινεις ειναι αυτη που το τελειοποιει και οχι ή ικανοτητα σου να χειριζεσαι μια καμερα , να εχεις σταθερο χερι για παραδειγμα ...

Ακομα ειναι μικρη , γεγονος που συνεπαγεται - σε συνδυασμο με τον αντικοινωνικο μου χαρακτηρα- μικρο κυκλο φιλων. Παρολα αυτα ευχομαι μεγαλωνοντας να γνωρισω ανθρωπους που θα εδιναν ο,τι ειχαν και δεν ειχαν για το παθος τους !

Χρονικός Αυτοπροσδιορισμός

Ο,τι δεν μπορείς να δεις, ο,τι δεν μπορείς ν' ακούσεις, να γευτείς, να μυρίσεις, να νιώσεις, ο,τι δεν μπορείς να σκεφτείς, ο,τι δεν μπορείς να κατανοήσεις, ο,τι δεν μπορείς να φανταστείς, δε σημαίνει oτι δεν είναι εκεί...

Χρόνος...
Κάποιος κάποτε μου είπε πως ο χρόνος είναι μια ιδέα, μια επινόηση του ανθρώπου...
Αλήθεια δεν συμφωνώ... Ο χρόνoς είναι εκεί... Δεν ερεθίζει όλες σου τις αισθήσεις, όμως είναι εκεί: τον ακούς σε κάθε χτύπο, τον νιώθεις σκαλίζοντας αναμνήσεις, τον μυρίζεις σε σαρακοφαγομένα βιβλία, τον βλέπεις να κυλάει μπροστά σου μέσα από τη ροή των κινήσεων γύρω σου...

Και πάλι αυτά δεν αποτελούν τον ορισμό του χρόνου...μοναχά αιτιολογούν την ύπαρξη του...
Οι φυσικοί τον θεωρούν τέταρτη διάσταση, άλλοι απλώς κοιτούν τα ρολόγια τους κι αυτό τους αρκεί...

Η κατάκτηση της ολικής έννοιας του χρόνου είναι από εκείνες τις πραγματικότητες που οι πολλοί αγνοούν και οι λίγοι αδυνατούν να κατανοήσουν... Δεν φτενέ αυτοί...
Είναι που οι έννοιες είναι άφταστες...

Γιατί άραγε πραγματεύομαι έναν όρο, το χρόνο, που είναι άφταστος; Γιατί φλερτάρω με το άπιαστο άγνωστο;

Ποιος ξέρει ίσως να ψάχνω τους δικούς μου ορισμούς... Να ψάχνω τα δικά μου όρια, τα δικά μου σημεία στίξης... Ίσως μεσ' απ' τ' άπειρα ακατανόητα να προλάβω με τον καιρό να βρω εμένα...
Να προλάβω πριν τελειώσει...

Χρόνος...
Ορισμός: Ο ρυθμός μεταβολής της Σήψης.

fox