Hοuston εχω προβλημα

Για αλλη μια φορα απεδειξα ποσο αδυναμη ειμαι. Το μονο γιατι που μπορω να δωσω ειναι η "δυναμη της συνηθειας". Η μουσικη στο αυτοκινητο,τα πειραγματα μας,η ζεστασια σου, τα χαδια στο χερι. Ενα μεγαλο κομματι του εαυτου μου δεν μπορει και δεν θελει να αντιστεκεται αλλο. Θελω να κανω αυτο το λαθος και να επιστρεψω σε αυτες μας τις συνηθειες. Ταυτοχρονα,ομως, ετσι οπως κοιταζω γυρω μου και θυμαμαι το προσωπο σου,ετσι συχνα θυμαμαι τον πονο που ενιωσα. 

Μια φιλη ειχε πει πως ο χωρισμος ειναι σαν μια αρρωστια. Μπορει να ειναι γρηγορος,κοφτος και απελευθερωτικος,οπως η ανακοπη. Μπορει,ομως, να ειναι και ψυχοφθορος και επιπονος, οπως ο καρκινος. Και στις δυο περιπτωσεις μπαινει μια τελεια. Παρα το απροσδοκητο τελος μας,εγω ενιωθα πως παλευα με ενα δικο μου καρκινο, μια ψευδαισθηση πονου και συνεχωμενου λαβωματος. Εγινε μια φορα η διαγνωση και ηταν αρκετο. Ησουν σκαρτος στη συμπεριφορα σου και μενοντας διπλα σου,ημουν προορισμενη να βιωνω την προδοσια σου. 

Σημερα ημουν πολυ κοντα στο να υποκυψω και για αλλη μια φορα να παρακουσω την απελπισμενη φωνουλα μεσα μου. Τωρα,πισω στο κρεβατι που περνουσα τις νυχτες μου μισωντας εσενα και τον εαυτο μου που σε αγαπησε, μπορω να ανασανω. 

Δεν υπαρχει γυρισμος... Ο ασθενης πεθανε και απελευθερωθηκε απο το βασανο του.